Հայ ազգը ծննդյան պատճառ է գոհարների, որոնցով հիանում է աշխարհը, բայց ինքը շատ անգամ չգիտի, և տեղին են այս տողերը.
«Ձեզ ով էր ստիպում մեզ աստղերի պես ցիրուցան անեք,
Որ միշտ մեզ տեսնեք, ուր էլ որ գնաք... »:
ՎԻԿՏՈՐՅԱ ԱՂԱՆՈՒՐ` իտալահայ բանաստեղծուհի (1855-1910 թթ.), որի անունը իտալացի դասականների մեջ է: Հայրը՝ Էդուարդը, հայ էր Աղանուրյանների հայտնի տոհմից, մայրը՝ իտալուհի: Մեծացել է Պադուայի «Հայերի տանը», ուր հյուրընկալվում էին Եվրոպայի հայտնիները՝ գրողներ, արտիստներ, գիտնականներ:
Մանկուց գրել է բանաստեղծություններ, բայց իր սիրելի բանաստեղծ Դ. Ջինոլիի և հոր մահից հետո, 10 տարի հրաժարվում է տպագրվել, չնայած շատ առաջարկներին:
Ի վերջո, 1-ին անգամ դրանք լույս են տեսնում միայն 1900 թ. և ցնցող հաջողություն ու մեծ փառք են բերում նրան ինչպես Իտալիայում, այնպես էլ Եվրոպայում:
Դա է վկայում իտալացի փիլիսոփա և քննադատ Բենեդետո Կրոչեի հիացական արձագանքը.
«Դրանք ամենագեղեցիկ բանաստեղծություններն են, որ երբևէ գրվել են իտալացի կնոջ կողմից…»:
Համարվում է իտալական արդի պոեզիայի ամենագեղեցիկ հեղինակներից մեկը՝ իր հազվագյուտ խորությամբ:
Ամուսնացել է իտալացի ազնվական, Իտալիայի խորհրդարանի անդամ Գվիդո Պոմպիլիի հետ, բայց երջանկությունը երկար չի տևել: Մահացել է անհաջող վիրահատությանպատճառով:
Ամուսինը չհաշտվելով նրա կորստի հետ, ինքնասպան է լինում, նրանց հուղարկավորում են միաժամանակ:
Սարմե ՍԻՎԱՐ